Հոր արվեստանոցից ժառանգված երևակայությունն ու տաղանդն այսօր Հայկ Հովհաննիսյանին սեփական արվեստանոցում օգնում են հրաշքներ կերտել քանդակների, գեղանկարչության, ծավալատարածական մետամարֆոզների տեսքով։ Մանկավարժների ընտանիքում ծնված Հայկը սկսել է ստեղծագործել համեմատաբար վաղ տարիքում.
«Ինչ ասել է ստեղծագործել. դա խաղ էր ինձ համար, մանկական վառ երեւակայություն և փափուկ ու տաք կավ ծեփիր ինչ կուզես»,-ասում է նա։ Ու այդ մանկական խաղը տարիների ընթացքում հղկվելով, ճգնաժամերի միջով անցնելուց հետո այսօր ներկայանում է այնպես, որ այցելուները վառ տպավորություններով են հեռանում նկարչական «դարբնոցից»:
«Դեռ փոքրուց հորս կողմից ժառանգած գենը գեղեցիկով հմայվելու ակնածանքն ու տարերքը, տարիները պահել են իմ մեջ, ուստի ազատ ժամանակս միշտ տվել եմ քանդակին»,-առանձնացնում է նա, հավեվլելով, որ քանդակն ավելի մնայուն արժեք է, քանի որ քանդակի մեջ մաքառումն ավելի ծանր է, իսկ գեղանկարչությունն ինքնին փափուկ է գույներով։
Կյանքով, մարդու ներաշխարհով ոգեշնչվող քանդակագործ-նկարիչը անդրանիկ ցուցահանդեսով ամփոփեց տարին, որտեղ ներկայացված էին մետամարֆոզներ ու կտավներ։ Վերջին տարիների մտորումներն ամփոփված են արվեստանոցում ծնված աշխատանքներում, որը սկսվում է «Բրոնզեդարյա Մարդուց» և հասնում մինչեւ մերօրյա «Մադոննա»-ներ։
«Բրոնզեդարյա Մարդը» մետամարֆոզի մասին Հայկը մեկնաբանում է. «Կերտել եմ նոր շրջանի, նոր դարի մարդուն ահասարսուռ նորի հանդեպ բնազդային վախով և նորաբաց հորիզոնների նկատմամբ հետաքրքրության մոլուցքով տոգորված, ներկայի և ապագաայի կիզակետում հայտված գերմարդուն»:
Յուրաքանչյուրաշխատանքում երևում էր ջանասիրություն, նորը ստեղծելու և դրանով առանձնահատուկ դառնալու ձգտում։ Վերջին չորս տարիների մտորումները, սերը, բարկությունն ու կիրքը կտավներում արտացոլված գլխավոր հերոսներից առանձնացված է Մադոննան, որը երեւում է գրեթե ամենուր` տարբեր կերպարներով։ Այդ յուրահատուկ կերպարի ընտրության մասին զրույցի ընթացքում Հայկ Հովհաննիսյանը նշեց, որ «Մադոննա»-ները զուր չեն ընտրված. նրանք ներկայիս սերնդի կանայք են, որոնք ցանկացած ժամանակաշրջանում ակտուալ են։
«Կինը երբեք ժամանակից դուրս չի լինում, միայն թե փոխվում են նրա ներկայացման ձևաչափերը», -զրույցն ամփոփեց նա։
Հեղինակ՝ Հեղինե Մխիթարյան, ՀՊՄՀ Լրագրության բաժին
