Քաղաքական վերլուծաբան Հակոբ Բադալյանը «Ֆեյսբուքի» իր էջում անդրադարձել է Վաշինգոտնյան բանակցություններին՝ նշելով, որ խնդիրը Նահանգների համար բոլորովին էլ հայ-ադրբեջանական կարգավորումը չէ, այլ այն ավելի խոշոր ճյուղավորումները, որոնց մեծ հանգույցում է այդ՝ առերևույթ փոքր տրամաչափի խնդիրը։
«Էնթոնի Բլինքենը հայտնում է, որ գոհ է ձեռք բերված առաջընթացից և լավատես է: Դե, ըստ ամենայնի, նա մի բան գիտե և, անկասկած, գիտե հազար բան ավելի, քան մենք:
Բայց գոհ չլինելու պարագայում էլ հազիվ թե խոստովաներ, որ Հայաստանի ու Ադրբեջանի արտգործնախարարներին հավաքել, չորս օր պահել է Վաշինգտոնում ու որևէ արդյունք չի ստացել: Դա կլիներ պարզապես ձախողման խոստովանություն: Հետեւաբար, «ժանրի կանոնը» պահանջում է արձանագրել գոհունակություն և խոսել առաջընթացից:
Կրկնեմ, գուցե և այդպես է: Բայց երբ Վաշինգտոնում ավարտվում է բանակցությունը, Հայաստանի վարչապետը Պրահայում ասում է, որ «առ այս պահը» չկա համաձայնություն Ստեփանակերտ-Բաքու խոսակցության միջազգային մեխանիզմի, տարածքային ամբողջականության ճանաչման մեխանիզմի հարցերում, և չկա խաղաղության պայմանագրի իրագործման միջազգային երաշխիք:
Այդ ֆոնին, գոնե հրապարակային մակարդակում, ուշադրության միակ արժանի բանը, որ եղել է Վաշինգտոնում, բանակցային երրորդ օրը Միրզոյանի և Բայրամովի հանդիպումն էր Բայդենի խորհրդական Սալիվանի հետ:
Եթե տեղի է ունենում պետքարտուղարության բարձր հովանու ներքո բանակցային բազմօրյա գործընթաց, ի՞նչն է Սալիվանին մղում հանդիպել դրա մասնակիցների հետ: Թերևս այն, որ Սպիտակ տան և պետքարտուղարության միջև չկա գործընթացի վերաբերյալ միատարություն: Ընդ որում, դա միանգամայն նորմալ և օրինաչափ երևույթ է պետական կառավարման համակարգերի համար:
Եվ այստեղ էլ ուշադրության է արժանի այն, ինչ մեկ-երկու անգամ ասել է պետքարտուղարության խոսնակ Նեդ Փրայսը, որ հայ-ադրբեջանական գործընթացը Բլինքենի համար «անձնական առաջնահերթություն» է: Հակված եմ մտածել, որ պետքարտուղար Բլինքենի համար գործընթացը ունի կարիերայի ապագայի որոշակի արժեք, օրինակ՝ կմնա՞ նա Բայդենի հետ երկրորդ ժամկետի, եթե, իհարկե, մնա Բայդենը, թե՞ ոչ:
Թվում է, որ հայ-ադրբեջանական հարցը իր տրամաչափով բոլորովին համարժեք չէ ԱՄՆ տրամաչափի և հորիզոնի հետ: Բայց այստեղ խնդիրը Նահանգների համար բոլորովին էլ հայ-ադրբեջանական կարգավորումը չէ, այլ այն ավելի խոշոր ճյուղավորումները, որոնց մեծ հանգույցում է այդ՝ առերևույթ փոքր տրամաչափի խնդիրը:
Եվ, այս տեսանկյունից էլ, չարժե բացառել, որ ԱՄՆ պետքարտուղարի գոհունակությունն առնչվում է հենց այդ «ճյուղային» էֆեկտին, այլ ոչ անմիջական վաշինգտոնյան քննարկումներին»,- գրել է Հակոբ Բադալյանը։
