ՔԺԿ նախագահ Լևոն Շիրինյանի գրառումը.
«Տարիներ առաջ էր, Սարդարապատում էինք, չեմ հիշում ինչին նվիրված պատմագիտական մի համաժողովում։ Նիստը նախագահում էր ԵՊՀ ռեկտոր Արամ Սիմոնյանը։Կային նաև խրթին հարցեր։ Գիտուններն իրենց տեսակետներն էին հայտնում։ Շատ հաճախ հայտնի իրադարձությունների մասին։
Հիշում եմ հանրապետության պատմագիտությունը «հսկա» մի ցատկ նոր էր կատարել սովետական շրջանի «Հայ ժողովրդի պատմությունը» սղագրել էին, դարձրել «Հայոց պատմություն»։ Մեծ մասը իրենցից շատ էին գոհ։
Պատկերացնո՞ւմ եք։ Կարսի առեղծվածն էին բացել, իրենց թվում էր։ Ինձ համար դա զավեշտախաղ էր թվում։ Ձայն խնդրեցի և հարցերի մասում ռեկտորին հարցրի. ինչո՞ւ չեք ուսումնասիրում և գրում Հայաստանի պատմությունը. (Չհասկանանք ՀՀ պատմություն): Ի՞նչ է նշանակում համառ դիմադրությունը։ Ինչո՞ւ են հույները գրում «Հունաստանի պատմություն», իսկ հայերը ընդամենը «Հայոց»:
Ռեկտորը դեմքի արտահայտությամբ իր խիստ անբավարարվածությունը ցուցադրեց, բայց ի պատիվ իրեն դրանով բավարարվեց։ Մասնակիցներից հիշողներ կլինեն:
Դահլիճում մի ընդգծված գվվոց, այդուհանդերձ, լսվեց…
Վերադարձին նույն գիտունների հետ էինք, սովետական ПАЗ իկ-ում։ Լարում կար, բայց բարեկրթությունը հաղթում էր։ Սակայն ամենաանբավարարվածը պատմաշեն Էմմա Կոստանյանն է, որը որոշ ժամանակից հետո կատաղած ինչ-որ բան էր «բացատրում» և հիշեցնում Պատմահորը` Մովսես Խորենացուն։
Ես իմ նկատառումները, բնական է, հայտնեցի։ Բայց վեճը շարունակելը համարեցի անիմաստ. իրենք իրենց մաշված էշն էին քշում, ինչպես հիմա է։
Հիշում եմ (շատ էր տպավորվել մի քանիսի կարմրած դեմքը), մենակ ասի. մեկ է մի օր փոխելու եք, եթե ոչ դուք, ուրիշները ։
Կողքիս կանգնած ինձ հետ բավականին մտերիմ մի պատմագետի ասի. սրանք մեկ է իրենց փողը շինելու (կոռուպցիան) են, ինչո՞ւ են առանց մտածելու կատաղի վրա տալիս։
Հիմա այդ օրը եկել է։
Թվում է գիտաժողովին մասնակիցներ, հիշողությամբ, կհայտնվեն ու կհաստատեն ասածիս ճշմարտացիությունը»
