Այսօր Թելեգրամ ալիքներում տարածվեց ադրբեջանական հերթական վայրագությունների տեսագրությունը, որտեղ ադրբեջանցի զինվորները գնդակահարում են անզեն հայ ռազմագերիներին։ Տեսարանն ահասարսուռ էր, բայց ոչ նորություն։
Ադրբեջանցիների համար՝ անզեն զինվորներին, քաղաքացիական անձանց, կանանց, տարեցներին, երեխաներին սպանելը բառի ուղիղ իմաստով հերոսանալու առիթ է։
Հայաստանի իշխանությունները միջազգային հանրությունից պահանջել են խստորեն դատապարտել և հստակ քայլեր ձեռնարկել՝ ադրբեջանական հանցագործությունների հեղինակներին պատժելու համար։
Սակայն, ումից ինչ ենք պահանջում։
Մարդասպանությունը Ադրբեջանում քարոզվել է տարիներ շարունակ։ Տարիներ շարունակ Բաքվի ռազմաքաղաքական վերնախավի ներկայացուցիչները խրախուսել են Հային սպանելը։ Ոչ միայն խրախուսել են, այլև սպանողներին հերոսացրել են։ Այս ամենն իրականացվել է միջազգային հանրության «շատ ուշադիր» հայացքի ներքո։
Իրականում Ադրբեջանը՝ վայրենությունները մարսելու կանաչ լույս ստացավ, երբ Եվրոպայի կենտրոնում գլխատեց հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանին, իսկ հետո մարդասպանին միջազգային կառույցների ու այլ «բարեկամների» ջանքերով վերադարձրեց հայրենիք ու հերոսացրեց։
Եթե ժամանակին ռամիլ սաֆարովի պես կենդանիների արարքները պատշաճ արձագանքի արժանանային միջազգային հանրության կողմից, ապա հիմա նոր սաֆարովները համեմատաբար քիչ կլինեին։
Մկրտիչ Իսրայելյան
