Ինչպես ասվում է հայտնի երգում (Александр Буйнов “В городе Сочи”.), եթե ինչ որ բան կորցրել եք գիշերը Սոչիում, ապա այն դժվար թե ճրագով ցերեկը գտնեք։
Կորցրեցի՞ն ինչ որ բան Սոչիում՝ Նիկոլ Փաշինյանը, Իլհամ Ալիեւը, կամ գուցե Պուտինը թե ոչ՝ թերեւս ժամանակը ցույց կտա։
Պուտինը Սոչիում իրականում փորձեց գտնել իր դեմքը, որը կորցրել էր ոչ թե Սոչիի գիշերներում, այլ արցախյան պատերազմում։
Մեկ տարի առաջ Ռուսաստանի նախագահը պատերազմող կողմերին նստեցրեց վիրտուալ սեղանի շուրջ եւ հայտարարություն ստորագրել տվեց։ Իսկ ինքն էլ պարտավորվեց իր կանաչ մարդուկների զորախմբով պահպանել խաղաղությունն ու կայունությունը տարածաշրջանում։ Դարձավ երաշխավորը՝ գերիների փոխանակման եւ հայկական հոգեւոր եւ մշակութային արժեքների պահպանման։
Ինչ տեղի ունեցավ մեկ տարվա ընթացքում՝ հայ պատանդները եւ ռազմագերիները ոչ բոլորն են վերադարձվել, Արցախի գրավյալ տարածքներում ադրբեջանցիները ոչնչացնում են հայկական հոգեւոր եւ մշակութային արժեքները։ Ադրբեջանցիները շարունակում են Պուտինի կանաչ մարդուկների աչքի առաջ սպանել, գերեվարել հայ զինվորներին եւ քաղաքացիական անձնաց։
Սոչիի հանդիպումը էժանագին սերիալի՝ արագ նախապատրաստած ու արագ նկարահանած հերթական անորակ սերիան էր ընդամենը։ ՌԴ նախագահի դեմքը փրկելու համար, գուցե Բրյուսելից առաջ։
Իրականում հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը միակ միջավայրն է, որտեղ Պուտինը կարողանում է համաշխարհային «մաչո» երեւալ, եւ այդ միջավայրը պահելու համար դեռ շատ էժանագին դրվագներ կնկարահանվեն։
