Արցախը 264 ժամ շրջափակման մեջ է։ Թերևս արդեն ակնհայտ է, որ Ադրբեջանը և նրա թիկունքում երևացող երկիրը, կամ երկրները փորձում են Հայաստանից խլել այն՝ ինչն առայժմ չի ստացվում, կամ Հայաստանին ներքաշելով հերթական արյունալի բախումների մեջ՝ ստանալ իրենց ուզածը։
Թվում էր, թե ստեղծված իրավիճակին ադեկվատ արձագանքողներից առաջիններից մեկը պետք է լիներ Հայաստանի ընդդիմադիր դաշտը, հատկապես այն հատվածը, որը նաև խորհրդարանական իշխանության կրողներից է։
Թերևս հենց այս ճակատագրական օրերին պետք էր ցույց տալ միասնությունն ու համխմբվածությունը, որի մասին ընդդիմադիր գործիչները սիրում են հանրահավաքների ժամանակ ճառել։ Սակայն, ինչ են անում ընդդիամդիրները և նրանց ծափահարող ֆանատները։ Կամ պահանջում են իշխանության հրաժարականը, ինչն այս օրերին թերևս ավելի քաոսային հետևանքներ կունենա, թե՛ Հայաստանի և թե՛ Արցախի համար, կամ առանձին անհատների բերանով պանաջում են ուժով հանգուցալուծել Լաչինի հարցը։
Ընդդիմության դաշտում այս օրերին առավել ակտիվ են դաշնակցության կարկառուն ներկայացուցիչները։ Ընդհանրապես այս կուսակցության համար ավանդույթ է դարձել կրիտիկական իրավիճակում գտնվող երկրի համար ստեղծել ավելի կրիտիկական իրավիճակ։
90 ականներին, երբ դժվարությամբ ու զրկանքների գնով Արցախը ազատագրվում էր, դաշնակցականները ցույցեր էին անում և պահանջում էին իշխանության հրաժարականը։ 2020 թվականի 44 օրյա պատերազմի օրերին, երբ լինել-չլինելու կռիվ էր գնում ռազմաճակատում՝ դաշնակցականները և նրանց քաղաքական հովանավորողները Երևանում ցնցումներ ու քաոս էին կազմակերպում։
Ընդհանրապես տպավորություն է, որ ազգային կուսակցության անվան տակ գործում է ապազգային ցանց, որի նպատակը իշխանության սեղանի մոտ գտնվելն է, միայն սեղանի մոտ են նրանք կույր և համր դառնում
