Մարդն ու գազանը միմյանցից տարբերվում են առաջին հերթին բանականությամբ։ Բայց այն ինչ տեղի է ունենում Հայաստանի հանրային դիսկուրսում կապված Թուրքիայում և Սիրիայում տեղի ունեցած երկրաշարժերի հետ, կոտրում է այդ կարծրատիպը և ի ցույց դնում այն, որ շատ մարդկանց մոտ չկա այդ տարբերությունը։
Հայաստանը պետական մակարդակով օգնության ձեռք է մեկնել Թուրքիային։ Բնականաբար հայ հանրության մոտ շատ են ծանր հիշողությունները՝ կապված մեր նկատմամբ հարևան երկրի թշնամական վերաբերմունքի հետ։
Այդ թշնամական վերաբերմունքը չափազանց ծանր, արյունալի հետք է թողել գրեթե բոլոր հայերի մոտ։
Սակայն, կարևոր է հասկանալ, որն է մեր առաքելությունը այս աշխարհում, ովքեր ենք մենք և ուր ենք ուզում գնալ։ Եթե մենք որոշում ենք թշնամությանը պատասխանել հավերժ թշնամությամբ, ապա դա կարծում եմ կործանարար կլինի առաջին հերթին մեզ համար։ Հաշվի առնելով՝ մեր հանդեպ թնամական տրամադրված երկրների այս պահին եղած բոլոր առավելությունները, այդ թվում ֆինանսական, տնտեսական, ուժային դեմոգրաֆիական և այլն։
Եթե այս առավելությունները չնկատելով դու միշտ սուր ես ճոճում և պահանջում վրեժխնդրություն, ապա դա էլ է տեսակետ, կարծիք դիրքորոշում, որը ապրելու իրավունք ունի։ Սակայն որն է այդ դիրքորոշման գինը լինելու՝ հավերժ զոհերը, խեղված ճակատագրերը, անդառնալի կորուստն՞րը, ողբը։
Շատ դեպքերում թշնամանքի ու վրեժի կոչեր անողները սովորաբար ուրիշների արյունով ձեռքերը լվացողներն են։ Նրանք են, ովքեր իրենց ռազմահայրնեիսաիրական ծարավը հագեցնում են ուրիշի այրամբ, որիշի կորստով, ուրիշի ցավով։
Հայաստանը փրկարարներ է ուղարկել Թուրքիա։ Մի կողմ թողնելով հուզական հայտարարությունները, ապա Հայաստանի այդ քայլը նախևառաջ դիվանագիտություն է։ Աշխարհին Հայի տեսակը, մարդկային բանականությունը ցույց տալու և դրանով առաջ գնալու, ուժային անհավասար պայքարում հաղթանակի ձգտելու քայլ է։
Ոչ անհայտ հանրային գործիչներից մեկը, որն ի դեպ մասնագիտությամբ իբր բշիժկ է՝ սոցցանցերում հայ փրկարարների նկարն է տեղադրել և արել հետևյալ գրառումը՝ «Գնaլներդ լինի, գaլներդ չլինի … հայ մայրերի aնեծքն էլ տարածվի ձեր ու ձեր ընտանիքների վրա…»
Արդյո՞ք այս տեսակն է՝ հայ մայրը, հայ բժիշկը, հայ մարդը։ Արդյո՞ք այս տեսակով ենք ցանկանում ներկայանալ աշխարհին, արդյո՞ք մենք ցանկանում ենք՝ բանականությունը՝ ստորադասել գազանությանը։ Երբ թշնամանքը հատում է մարդկային բոլոր սահմանները՝ այն սկսում է խժռել արդեն հայրենակցիդ, ազգակցիդ։ Այս դեպքում արդեն մարդկային չարության ու գազանության զոհը դառնում է ոչ թե իրական թշնամիդ, այլ հայրենակիցդ, այն հայրնեկիցդ որի ցավով ու արյամբ որոշները հագեցնում են իրենց կեղծ ռազմահայրենասիրության ծարավը։
